drewniana rzezba

drewniana rzezba

sobota, 31 grudnia 2016

Co mówią gwiazdy....

.....czyli prognoza astrologiczna dla Polski i świata na rok 2017.
Horoskop został sporządzony przez dr Piotra Piotrowskiego, którego horoskopy
śledzę już od kilku lat.**
To właśnie ten pan przewidział "spektakularne odejście prezydenta Lecha
Kaczyńskiego od sprawowanego urzędu". Pomyłka wyniosła zaledwie kilka
miesięcy.
Prognoza na rok 2017 została sporządzona w pażdzierniku a teraz opublikowana
drukiem w moim ulubionym miesięczniku "Nieznany Świat", który jest dla tych,
którzy myślą i czują więcej.
Możecie mnie nazwać naiwną, przesądną idiotką, ale różne zawirowania życiowe
przekonały mnie, że jest jeszcze coś więcej na tym świecie niż tylko to co
możemy zmierzyć, zważyć, sfotografować lub ująć w zgrabne regułki.
Bo jesteśmy dziećmi Kosmosu i to wszystko co się w nim dzieje ma na nas
swój wpływ.
20 marca, w chwili równonocy  wiosennej, dokładnie o godz. 11,30 rozpocznie
się Rok Słońca.
W Roku  Słońca mogą się ujawniać silne osobowości-przywódcy żądni władzy
absolutnej nad jednostkami oraz masami. Ale jednocześnie my sami zaczniemy
zmierzać do realizacji swoich potencjałów, ambicji, aspiracji i głośno je wyrażać.

Rok Słońca meteorologicznie zapowiada okresy obfitujące w susze, wysokie
temperatury latem, silne mrozy zimą.

Horoskop dla PiS.
"Dla partii PiS horoskop na 2017 rok nie jest optymistyczny i nie zapowiada
dalszej ekspansji". "Nie obejdzie się bez kryzysu,gdyż ugrupowanie to dojdzie
do punktu krytycznego, co wymusi na nim przemyślenia oraz weryfikację
obranej strategii." "...strategia PiS-u natrafi na zdecydowany opór, podobny
do tego, jaki pojawił się w 2009 roku w czasie wyborów do Parlamentu
Europejskiego".
Lider tej partii będzie się zmagał w nowym roku z Saturnem, który w lutym,
maju i listopadzie w jego kosmogramie będzie w opozycji ze Słońcem, co
sprawi, że siły witalne prezesa mocno osłabną, co może zaowocować chorobą,
popełnianiem błędów i brakiem sukcesów tam gdzie się ich spodziewa.
Niewykluczone, że prezes wyjdzie z cienia, co niekoniecznie będzie dobrym
dla niego posunięciem. Zwiększone jeszcze bardziej parcie prezesa do władzy
może spowodować utratę reputacji i problem z siłami, które tej władzy nie
chcą zaakceptować.

Horoskop dla Trybunału.
Układy planetarne w kosmogramie sędzi Julii Przyłębskiej wskazują na osobę
silną, bezkompromisową, która nie cofnie się przed niczym. Jej  powtarzane
"zdanie odrębne" może być również odrębne w stosunku do zdania prezesa i
konflikt pomiędzy tymi osobami jest nieunikniony, choć niekoniecznie jeszcze
w 2017 r.

Horoskop dla  rządu.
W najbliższym czasie będzie coraz więcej kontrowersji wokół wprowadzanych
przez rząd tzw. "dobrych zmian", a z pierwszymi problemami rząd będzie się
musiał uporać już wiosną, w kwietniu oraz na przełomie listopada i grudnia
a potem jeszcze w lutym 2018 r., co może doprowadzić nawet do wystąpienia
poważnego kryzysu a może nawet opuszczenia partii przez prezes Rady Min.
Nie rokuje to stabilności i przewidywalności posunięć Beaty Szydło.

Horoskop dla prezydenta
Nie ma co liczyć na zmianę postawy prezydenta- nadal będzie grzecznie
podpisywał to co mu położą na biurku do podpisu i mówił to, co będą
oczekiwać jego partyjni koledzy.
Prezydentura umacnia jego przekonanie, że zyskać można coś jedynie uległością.
Nie przewiduje, że czasem można  też i dużo na tym stracić.

Horoskop dla UE
Pomimo wycofywania się Wielkiej Brytanii z UE, Unia nie rozpadnie się.
W 2017 r może się wręcz poważnie wzmocnić.
Zmiany są nieuniknione, ale będą one zmierzać w kierunku odrodzenia się oraz
pozbycia dużej części kłopotów.
Nastąpi czas podsumowań, rekonstrukcji oraz wyznaczania nowych planów
i strategii.



Nie wiem co będzie w Nowym Roku, nie wiem nawet co będzie jutro, ale
                  
                   Życzę wszystkim
                             by w 
                    NOWYM ROKU
nie utonęli w kłębowisku dobrych zmian
   i spokojnie realizowali własne plany







 **Blog dr P.Piotrowskiego pt "Astrologia wydarzeniowa" jest na stronie
https://piotrpiotrowski.blog.onet.pl

                                                  
                                            





 

środa, 28 grudnia 2016

Nudne, ale kto chce.......

 ....niech czyta- na własne  ryzyko.
Dawno, dawno temu    bywałam dwa razy w roku w Zakopanem.
Dwa tygodnie latem i dwa tygodnie zimą.
I wcale nie byłam z tego powodu szczęśliwa, bo latem mój ślubny
usiłował zrobić ze mnie taterniczkę a zimą- narciarkę.
Zanim  biedak pojął, że chodzenie w góry z potrzaskaną łąkotką
to kiepski pomysł minęło trochę czasu a ja zaliczyłam jeden atak
pęcherzyka  żółciowego  3 m od szczytu Świnicy, opuchliznę
kolana do niespotykanego przez lekarza rozmiaru oraz wysoką
gorączkę ze zmęczenia po wycieczce na Granaty.
W końcu do mego męża dotarło, że z całą pewnością nie  będzie
ze mnie kumpelka do łażenia po górach od czwartej rano do nocy
i moja rola ograniczyła się do statusu żony oczekującej powrotu
męża z gór- albo w schronisku, albo gdzieś po drodze.
Nie oznacza to, że nigdzie nie  chodziłam- odwiedzałam wszystkie
tatrzańskie doliny a nawet zaliczyłam Kominy Tylkowe i
przechodziłam ścieżką nad Reglami z jednej  doliny do drugiej.
 Jak na osobę z potrzaskaną  łąkotką to całkiem niezle.
Na jednym z pierwszych wyjazdów zimowych mój wszystko
wiedzący mąż uznał, że narty zjazdowe to jest to, co moja
potrzaskana łąkotka z pewnością łyknie bez odrazy.
 Nie łyknęła - już drugiego dnia nauki umożliwiła mi upadek na
kant nart i pęknięcie kości krzyżowej z przemieszczeniem tej ostatniej.
Nie zacytuję tego, co powiedział o tym lekarz, bo na blogu staram
się nie używać słów niecenzuralnych, ale kilka miesięcy leżałam na
półce drewnianej wyjętej z szafy i dostawałam pensję z zakładu
pracy za 3 miesiące nieobecności.
Po tym wszystkim   nadal wyjeżdżaliśmy dwa razy w roku
do Zakopanego, ale zimą ja przebywałam głównie na Gubałówce
leżakując na dwóch kocach i okryta trzecim, lub na tarasie pensjonatu,
 w którym mieszkaliśmy.
Czasem ze znajomymi dziewczynami dreptałyśmy niespiesznie małą
grupką do którejś z reglowych dolinek.
Najchętniej do Strążyskiej, gdzie była w schronisku pyszna herbata i
prześmieszny kot, który wyglądał jak wielka, czarna puchata kula.
Zawsze jezdziliśmy z różnymi naszymi znajomymi, więc się nie
nudziłam ani chwili.
Panowie albo wydeptywali latem  wyższe partie  gór albo zimą gdzieś
szusowali na nartach, a my miałyśmy inne, mniej skomplikowane
rozrywki.
Główna ulica Zakopanego, Krupówki, była wtedy jakby przedłużeniem
warszawskiej ulicy Marszałkowskiej. Zawsze się tu kogoś znajomego
i ogólnie znanego, spotkało.
Poza tym był to swego rodzaju wybieg dla modeli-była to spontaniczna
rewia mody sportowej. To tu spacerowali z najnowszymi modelami
nart i gogli faceci, którzy chyba ani razu nie zjechali na swych
ekskluzywnych, importowanych Rossignolach i nie widzieli nigdy
stoku z bliska, a już z pewnością nie zaliczyli wywrotki.
Ci mniej wysportowani kroczyli dumnie obuci w tzw. "buty na po
nartach", na lewym ramieniu dzwigając narty a w prawej ręce związane
sznurowadłami buty zjazdowe. A ci, co szusowali na oślej łączce
na "Wierszykach" lub pod Reglami, nosili narty wraz z przypiętymi
do nich butami.
A "wariaci", co na okrągło szlifowali stok od Kasprowego aż do
Kuznic, wynajmowali kwatery w Kuznicach i na Krupówkach raczej
nie bywali. Nie mieli po co, wystarczał bar z piwem na Bystrem.
To na Krupówkach testowały dziewczyny wytrzymałość komisowych,
drogich niesamowicie botków na obcasach, by czym prędzej kupić mniej
wytworne, ale praktyczniejsze "filcaki" na gumowej podeszwie.
Oczekując powrotu mężów lądowałyśmy  nałogowo "U Pani Zosi"
w jadalni przy ulicy Zamoyskiego, nad najpyszniejszym pod
zakopiańskim słońcem barszczem czerwonym z fasolą zwaną  Jasiem.
Byłyśmy wręcz uzależnione od tego barszczyku. Dziś to bym pewnie
zastanawiała się nad tym, z czego ów barszczyk powstawał, że tak
nam smakował.
Osobliwą rozrywką był zawsze dla mnie zakopiański targ, wówczas
usytuowany niedaleko dolnej stacji  kolejki na Gubałówkę.
Przeniesienie go potem na Kamieniec i zmuszenie ludzi by na targ
schodzili 3 piętra w dół po koślawych schodach było wielkim
nietaktem.Targ odwiedzałam z reguły przed wyjazdem- wszak trzeba
było kupić  oscypki (te prawdziwe), czasem skarpety wełniane  lub
jakieś ozdóbki skórzane  ewentualnie  drewniane.
Nie wypieram się - lubiłam Zakopane razem z tymi zapyziałymi
Krupówkami, wiecznie zapchanymi, czarnymi od dymu kawiarniami,
małymi prywatnymi sklepikami wielkości kiosku  "Ruchu" pełnymi
"suwenirów" w tragicznych kolorkach.
I trochę mi smutno, że dzisiejsze Zakopane niewiele ma wspólnego,
poza nazwą, z tym sprzed wielu lat.
Wyłożenie Krupówek kostką Bauma nie dodało im uroku, zrobiło się
w Zakopanem straszliwie ciasno, wszystkie parcele zabudowane,
wszędzie są "okna w okna".
Patrząc na tę beznadziejną szarość za oknem wspominam prawdziwe
zakopiańskie zimy, gdy w dzień bywało tylko -20 stopni,a my
wędrowaliśmy Doliną Chochołowską na Ornak lub Doliną Kościeliską
przez Przysłop Miętusi do Doliny Małej  Łąki .
Najbardziej utkwiła mi w pamięci zimowa wycieczka na Halę Kopienicką.
Nigdy tam nie byliśmy  latem.
Był naprawdę silny mróz, słońce szalało na błękitnym niebie, śniegu było
mnóstwo a my szliśmy w dość głębokim śniegu, który migotał iście
kryształowym blaskiem, jakby kto rozsypał kryształowe kulki.
Po przejściu Hali, gdy weszliśmy na ziemny fragment szlaku, gdzie był
śnieg wytopiony, siedzieliśmy z godzinę.
Chłonęłam kolory- fiolet odległego lasu, ciemno  i jasno niebieski
śnieg pod lasem, zieleń bliższych świerków i błękit śniegowych małych
dołków w śniegu.
Tęskno mi czasem do takich kolorowych zim, ale, jak mawiają bracia
Czesi -" to se ne wrati".

W wiele lat pózniej wyhaftowałam obrazek wg witrażu Tiffany'ego
Jego zima jest jednak  bardziej kolorowa niż moje wspomnienie
z Hali Kopienickiej.





niedziela, 25 grudnia 2016

Jak być szczęśliwym????

Została mi jedna taka bombeczka, która jest zamiast choinki
Szczęście niejedno ma imię - to co uszczęśliwia panią B. może nie
być szczęściem dla pani Z. Tak właśnie to w życiu wygląda.
Nie mniej wyszukałam nieco dobrych rad jak żyć by czuć się
szczęśliwym.
1. Ciesz się życiem
a więc naucz się żyć terazniejszością. Dostrzeż piękno tego co cię
otacza - zachwyć się wschodem i zachodem słońca, spędzaj jak
najwięcej czasu podziwiając przyrodę.
Nie żyj przeszłością ani też przyszłością
2. Rób to co kochasz.
Staraj się wybrać zawód w dziedzinie, która cię interesuje i sprawia
ci przyjemność. Żadne pieniądze nie ułagodzą twego cierpienia gdy
robisz to czego nie lubisz.
Znajdz koniecznie czas na rozwijanie swych zainteresowań i hobby.
3.Nie przestawaj się uczyć.
Nie osiadaj na laurach- znaj na bieżąco wiadomości dotyczące twej 
kariery oraz hobby, ucz się nowych rzeczy które cię zainteresują,
nawet jeśli wydają się zbyt trudne. Bądz odważny!
4.Kreatywnie rozwiązuj problemy
Nie użalaj się nad sobą rusz głową, staw czoło wyzwaniu bo każda
przeszkoda to okazja do dokonania pozytywnych zmian.
5.Mądrze dobieraj przyjaciół
Otaczaj się mądrymi, pozytywnymi ludzmi, którzy podzielają Twoje
wartości i cele i którzy potrafią realizować swoje marzenia. To oni
wyciągną   do ciebie pomocną dłoń, gdy zajdzie taka potrzeba.
6.Licz się z innymi
Akceptuj innych takimi, jakimi są.Pomagaj, jeśli możesz, ale nie
usiłuj ich na siłę zmieniać.
7.Inwestuj w relacje
Kochaj swych bliskich nawet w momentach konfliktu.Pielęgnuj i
rozwijaj swoje relacje z rodziną i przyjaciółmi, poświęcaj im swój czas.
Nie łam  danych im obietnic, bądz też pomocny.
8.Dotrzymuj słowa
Niczego nie obiecuj, jeśli nie wiesz, że z pewnością  będziesz mógł
dotrzymać obietnicy.
Bądz szczery wobec innych i wobec siebie. 
9.Śmiej się
Nie traktuj siebie  zbyt poważnie, w każdej sytuacji można znależć coś
śmiesznego - przecież nikt nie jest idealny. 
10.Bądz odpowiedzialny
Pamiętaj, że w 100% jesteś odpowiedzialny za swoje  życie i szczęście.
Za swoje humory, postawy, myśli, uczucia, reakcje i słowa.  
Gdy popełnisz błąd miej odwagę się do niego przyznać.  

I pomyślałam, że może zamiast noworocznych postanowień typu :
schudnę, będę ćwiczyć, nauczę się, itp. byłoby lepiej gdyby każdy
z nas  starał się żyć zgodnie z tymi powyższymi zasadami.
     

środa, 21 grudnia 2016

I jak kochać święta gdy......

......podjeżdżasz do marketu, w którym regularnie w każdą środę
robisz zakupy i w podziemnym parkingu z trudem znajdujesz jedno
miejsce, a dotychczas zawsze było ich kilkadziesiąt?
Jeden plus - nie słychać żadnych kolęd, za to co chwilę grozi ci
rozjechanie wózkiem  paletowym, bo właśnie jest godzina 10 rano,
więc "zatowarowywanie" sklepu trwa w najlepsze i najmniej
potrzebnym elementem sklepowego krajobrazu jest klient.
Jak kochać święta, gdy chcąc wyjechać z podziemnego parkingu
wpierw stoisz w korku na terenie parkingu  podziemnego, a potem
20 minut wyjeżdżasz z parkingu otaczającego  market?
Jak kochać święta, gdy ludzi nagle ogarnia jakaś super bezmyślność
i wydaje się im, że są jedynymi użytkownikami ulic a do tego nagle
co drugi kierowca ma napad  daltonizmu?
Ale chociaż nie jestem wielbicielką świąt wszelakich to:


                              Wszystkim,
                               bez wyjątku, 
                     tym stałym gościom i tym
                               chwilowym,
                                   życzę 
             by te  Święta spędzili tak jak lubią,
          w otoczeniu tych których kochają i przez
                         których są kochani. 
                     

poniedziałek, 19 grudnia 2016

Wizyta

Dziecko nas nawiedziło.
Przybyło wczoraj o 22,05 ,zjadło pózną kolację, pogwarzyliśmy do
pierwszej w nocy, przespało się , zjadło śniadanie, znów nieco
pogwarzyliśmy, odwiezliśmy  dziecko na miejsce jej spotkania
służbowego i.......prosto stamtąd, wieczorem odjedzie do domu.
Szaliczek został zaakceptowany, mam dalej robić.
Oczywiście  głównym tematem rozmów były Krasnale.
Okazuje się, że starszy Krasnal, który w styczniu skończy 8 lat,
jest jednak  od września tego roku szkolnego uczniem czwartej
klasy - komisja stwierdziła, że powinien być w czwartej klasie
zamiast w trzeciej.
Po kolejnych badaniach psychologicznych orzekli, że jednak on
nie ma wcale  psychiki  siedmiolatka, ale dziecka starszego i
nie można dopuszczać, by się dziecko w klasie nudziło.
Okazuje się, że dziecko jest zachwycone gramatyką języka
niemieckiego, bo gramatyka to coś w rodzaju  matematycznych
struktur.
I gdy zakończy klasę czwartą ma iść do gimnazjum profilowego,
gdzie będzie kontynuował naukę w klasie 5 i 6  zakresu szkoły
podstawowej.
I niestety droga do tej nowej szkoły jest związana z dojazdami.
Oczywiście idzie do gimnazjum o profilu matematyczno-fizyczno-
technicznym.
Młodszy Krasnal jest bardzo rozczarowany faktem, że od września
idzie do szkoły, w której już nie będzie  Starszego Krasnala.

I jeszcze coś z życia Krasnali:
Starszy Krasnal jest gwiazdą dziecięcej stomatologii - gdy po
chirurgicznym usunięciu "górnej mlecznej czwórki" i usunięciu
z dziąsła ropnia zięć przyszedł z nim na kontrolę, pan profesor zapytał
się Krasnala, czy zgodzi się pokazać swą paszczękę studentom, bo
taka jak u niego dolegliwość, zdarza się bardzo rzadko.
Starszy się zgodził i był niezmiernie dumny, że dzięki niemu studenci
poznają "na żywo" ciekawy przypadek. Z tej dumy pozwolił by
jeden ze studentów usunął mu  okazjonalnie mocno ruszającego się
mleczaka.
W związku z powyższym zostałam zaszczycona zdjęciem rtg jego
paszczęki, na którym wyraznie widać dwa komplety zębów-
całkiem spore  zawiązki zębów stałych i oczywiście mleczaki.
A Młodszy Krasnal brał udział w przedszkolnym teatrzyku cieni,
związanym ze świętami.
Przypadła mu rola ....choinki, czyli  trzymał w  łapinach wykonaną
z kartonu choinkę.
W przeddzień , wracając z przedszkola zapytał się swego tatę:
"tata, jak myślisz, dużo będę mówił w tym przedstawieniu?"
Zięć, nie wiedząc zbyt dokładnie jaka rola Krasnalowi przypadła
w udziale, odpowiedział:  "no nie wiem ile, ale pewnie trochę
będziesz mówił"
 A Krasnal na to: "tata, coś ty, widziałeś kiedyś gadającą choinkę?".
Córcia przywiozła nam  filmik z tego przedstawienia - rzeczywiście,
nie była to "gadająca choinka", za to niemal cały czas był widoczny
jej cień na ekranie.
Młodszy rośnie na anarchistę -nie lubi robić tego co wszyscy, ma
raczej skłonności  kameralne.
Lubi śpiewać i tańczyć, ale za nic nie chce śpiewać w chórze.
I lubi......piec ciasto!!!!




sobota, 17 grudnia 2016

Zamiast odpowiedzi na komentarze;)

Kochani, napisałam o sobie szczerą prawdę- naprawdę jestem stara
i głupia i mózg mi się  zlasował.
W trzeciej dekadzie listopada, moja bardzo dorosła córka doszła do
wniosku, że mogłabym zrobić dla niej szaliczek- ok. 40 cm szeroki
i ze 150 cm długi.
Jak zapewne wszyscy wiecie nasz mózg jest podzielony na różne
"kawałki" między innymi jest "kawałek" zawiadujący tak zwaną
miłością matczyną. Od kilkunastu lat usiłuję lekceważyć jego różne
podszepty, bo jak większość z Was wie jestem "matką na odległość",
więc musiałam się uodpornić na różne matczyne troski- wszak dziecko
dorosłe, samodzielne i samo już jest matką. Więc zamartwianie się
jej codziennym życiem nie ma najmniejszego sensu.
Ale widocznie ostatnio jakoś  spadła mi odporność, bo pierwsze co
pomyślałam, to "o fajnie, zrobię dziecku szaliczek".
Nie wiem czy wiecie, ale ów "ośrodek matczynej miłości" to bardzo
podstępne ustrojstwo- raz pobudzone zaczyna znieczulać w naszym
mózgu tak zwany "ośrodek zdrowego rozsądku" a my zaczynamy
popełniać same błędy.
No właśnie - zamiast pomyśleć trzezwo, że za kilka dni już będzie
grudzień, a dziecko nawet jeszcze nie wybrało włóczki, z której
miałabym ów szalik popełnić, to ja wpadłam niemal w entuzjazm.
W końcu dziecię wybrało włóczkę i kolor i padło na włóczkę
"lace" firmy Drops. Popatrzyłam na zdjęcie w witrynie sklepu i
mój znieczulony zdrowy rozsądek niestety nie zadziałał - włóczka
lace przypomina grubością dwie cienkie nici do szycia razem
skręcone, ale na zdjęciu wcale tego nie widać. 10 dag tej włóczki to
800 metrów ale na zdjęciu włóczka nie wyglądała na tak koszmarną
cieniznę, albo ustrojstwo od matczynej miłości uszkodziło mi
również odbiór wzrokowy.
Zamówiłam ów cud peruwiańskich  tkaczek, przejrzałam wzory na
włóczkę lace i zaczęłam trenować na innej cienkiej włóczce, która
również w 10 dekagramach ukrywała aż 800 m długości.
Włóczka w końcu dotarła choć Poczta Polska nie spieszyła się
z jej dostarczeniem pomimo priorytetu.
Rozpakowałam paczuszkę i oniemiałam- jeszcze nigdy w życiu
nie widziałam tak cholernie cienkiej włóczki.
No cóż- zaczęłam się  przymierzać do tej cienizny.
Wg wzoru miałam ową cieniznę przerabiać drutami nr 3 lub
nawet 3,5 lub szydełkiem nr 4.
No cóż-pomyślałam- przecież niejeden szalik w życiu zrobiłam
i zabrałam się za nabranie oczek na druty.
Nie wyglądało to dobrze, oj nie. No ale jakoś te oczka nabrałam.
A potem- potem to już była klęska, bo ten ażurowy wzór był
dwustronny - i po lewej i po prawej stronie robótki trzeba było
oczka "gubić i jednocześnie narzucać"- te z pań, które robią na
drutach z pewnością pojmą o co biega.
Po przerobieniu iluś tam rzędów, w których pomyliłam się kilka razy,
postanowiłam zmienić ten  ażur na mniej skomplikowany i to
co zrobiłam , czyli z 5 cm na wysokość- sprułam.
Nie powiem Wam dokładnie ile razy prułam, nabierałam oczka na
nowo, próbowałam kolejny ścieg - już nawet nie liczyłam.
W pewnej chwili gdy już wydawało mi się, że dam radę to
jednak zrobić, a na drucie było już z 15 cm "urobku", podstępnie,
bez rozgłosu uciekły mi z drutu dwa oczka i......musiałam
całość spruć, bo nie byłam w stanie ich połapać tak, by nadal
tworzyły pożądany wzór.
Zniechęcona i przerażona tą włóczką zmieniłam ścieg  na inny,
też ażurowy, ale najprostszy z możliwych.
Teraz sprawdzam każdy jeden przerobiony rząd, nim przejdę do
następnego.
Na dzień dzisiejszy  udziergałam już 80 cm , czyli coś jakby połowę
pożądanej długości.
Jestem udręczona tą robótką, bo moje  paluszki przypomniały sobie,
że mam wszak oszczędzać stawy paliczków i w proteście- bolą.
Poza tym jestem przyzwyczajona, że  robię na drutach "techniką
na macanego", czyli rzadko patrzę na to co robię- z reguły w trakcie
robienia na drutach oglądam film. Ażury u mnie to raczej rzadkość,
a już taki eksces jak robienie całości ażurem to zdarza się raz na
wiele lat. Ostatni taki wybryk był ze 20 lat temu, gdy robiłam
letni sweter z lasety - to taka cienka jedwabna tasiemka i chyba już
zniknęła z asortymentu pasmanteryjnego.
Jutro przyjeżdża na kilka godzin  moje dziecko, ale jestem dziwnie
pewna, że szaliczek nie będzie jeszcze gotowy.
Zwłaszcza, że po wieczorno-nocnej transmisji z okolic Wiejskiej
jestem mało przytomna.
I chcę tu podziękować tym wszystkim, którzy wczoraj, pomimo
zimna i póznej pory demonstrowali i w moim imieniu.
Co do  tak zwanych świąt- niczego nie szykuję, nie szaleję ani
z zakupami ani z gotowaniem. Dla mnie to kolejne przesilenie
zimowe, które zresztą jest zawsze 21-22 grudnia, a data 25 grudnia
wzięła się z kalendarza juliańskiego, obowiązującego na początku
nowej ery- wg tamtego kalendarza  przesilenie zimowe było
25 grudnia.
A poza tym Jezus urodził się w sierpniu, nie w grudniu, co można
wyczytać w odpowiednich dokumentach.
W czasach "pogańskich" uroczyście obchodzono przesilenie
zimowe- pomalutku wydłużał się dzień, Słońce  coraz dłużej było
na nieboskłonie. A  Słońce to życie, więc nic dziwnego, że owo
przesilenie zimowe było uroczyście obchodzone.
A nowa wiara, chrześcijaństwo, spokojnie zawłaszczyło tę okazję
dla swoich celów.
Zawłaszczyło również do swoich celów wszystkie "miejsca mocy",
w których dotychczas zbierali się ludzie .
Wszystkie  pierwsze kościoły pobudowano na ruinach zburzonych
pogańskich miejsc kultu.
Nie miejcie do mnie żalu, że piszę prawdę, którą bez trudu można
wyczytać w dokumentach historycznych.
Miłego wszystkim;)



poniedziałek, 12 grudnia 2016

Ogłoszenie parafialne

Jestem stara, głupia i zadufana w sobie.
 I dlatego mnie tu nie będzie do 19 grudnia.
Tak ogólnie nic mi nie jest, nie choruję, tylko mózg mi
się zlasował.
Do poczytania;)

wtorek, 6 grudnia 2016

Dziś Mikołajki

Mikołajki, a więc Boże Narodzenie już tuż, tuż.
Tradycją są prezenty, które oczekują w wieczór wigilijny lub
w pierwszy dzień świąt pod choinką.
Czy zawsze są to przemyślane prezenty??? Raczej nie. Na ogół
to tylko "ból głowy" dla tego, kto wymyśla prezent, a na dodatek
każdy prezent kosztuje i gdy ma się obdarować kilka osób to
może całkiem spora suma gotówki opuścić nasz portfel.
Jest jeszcze trochę czasu,a więc zastanówcie się jeszcze czy to,
co zamierzacie położyć pod choinką  w charakterze prezentu
sprawi jego adresatowi prawdziwą radość

Bardzo  żałuję, że niemal całkowicie zanikł zwyczaj dawania
prezentów, które  nie były "gotowcami" a wytworami naszych rąk.
Możecie się ze mnie pośmiać, ale dla mnie znacznie ważniejszym
prezentem jest zrobiona przez kogoś z rodziny jedna serwetka niż
cały ich komplet, który powstał w fabryce.
Bo wiem, że ta jedna serwetka to pomysł i trud poświęcony mojej
osobie. A  mały słoiczek pysznych domowych konfitur z wiśni też
wymagał od jej twórczyni uwagi i czasu.
Myślę, że byłoby naprawdę miło, gdyby choć raz do roku każdy
z nas był obdarowany prezentem, na którego wykonanie ktoś
poświęciłby własny czas i wysiłek.
Dziś czas i uwaga skierowane "wybiórczo" są towarem wyraznie
deficytowym.

I jeszcze jedna sprawa.
Błagam  - nie kupujcie dzieciom "pod choinkę" szczeniąt lub
kociąt. To nie są zabawki - to będą nowi członkowie rodziny,
niemal kolejne dziecko w domu, na które nie dostaniecie 500+,
a którego utrzymanie kosztuje.
Każde domowe zwierzątko wymaga od nas czasu, uwagi i
nakładów finansowych.
Więc niech was wyobrażenie widoku roześmianej, radosnej buzi
dziecka na widok szczeniaka lub kociaka nie pozbawi rozsądku.